ក្នុងនាមជាជនជាតិអាមេរិកដើមកំណើតអាស៊ីរស់នៅតំបន់ឈូងសមុទ្រខ្ញុំមានចំណែកតស៊ូដោយយុត្តិធម៌ជាមួយគំនិតនៃការរើសអើងជាតិសាសន៍និងទស្សនៈប្រកាន់ពូជសាសន៍។ ថ្វីត្បិតតែខ្ញុំមានមិត្តភក្តិជាច្រើនដែលមើលទៅដូចខ្ញុំនិងចែករំលែកវប្បធម៌ដូចគ្នាដែលខ្ញុំបានធ្វើខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ដូចជាខ្ញុំមិនមានសំលេងនៅក្នុងសហគមន៍របស់ខ្ញុំ។ វាមិនមែនទាល់តែខ្ញុំចាស់ជាងនេះទេដែលខ្ញុំយល់ថានេះមិនមែនគ្រាន់តែជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតនោះទេវាគឺជាបញ្ហាពិតប្រាកដនិងជាប្រព័ន្ធដែលជះឥទ្ធិពលដល់សហគមន៍អាស៊ីទាំងមូល៖ ទេវកថាគំរូជនជាតិភាគតិច។ ការប្រកាន់យកទស្សនៈដែលមានជាទូទៅនៅក្នុងវប្បធម៌របស់ខ្ញុំនិងក្នុងសង្គមបានប្រាប់ខ្ញុំថាជនជាតិអាស៊ីតែងតែនៅស្ងៀមពលរដ្ឋគោរពច្បាប់ដែលអង្គុយនៅពីក្រោយខ្នងហើយមិនដែលនិយាយចេញមកឡើយ។ ហើយវាមិនបានជួយទេដែលparentsពុកម្តាយខ្ញុំមិនដែលបដិសេធការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំ។ ផ្ទុយទៅវិញពួកគេបានលើកទឹកចិត្តអាកប្បកិរិយាដោយមិនដឹងខ្លួនដែលធ្វើឱ្យទ្រឹស្ដីពិតក្លាយជាការពិត។ ពួកគេតែងតែបង្រៀនខ្ញុំឱ្យរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់និងមិនចែករំលែកយោបល់របស់ខ្ញុំ។ ចំពោះពួកគេការធ្វើបែបនេះគ្រាន់តែបង្កបញ្ហានិងការយកចិត្តទុកដាក់បន្ថែមទៀត។
ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំកាន់តែចាស់ខ្ញុំបានដឹងថាវាមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំគ្រាន់តែអាចដើរតាមនោះទេ។ ផ្នត់គំនិតទាំងនេះបានបញ្ជាក់ជាថ្មីដល់សហគមន៍ខ្ញុំថាវាមិនសមនឹងនិយាយនិងចែករំលែកមតិរបស់យើងទេ។ ហើយវាគឺដោយសារតែជំនឿដែលមិនដឹងខ្លួនទាំងនេះហើយដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាសំលេងខ្ញុំនៅស្ងៀម។ អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការគឺវេទិកានិងកន្លែងដែលខ្ញុំអាចនិយាយការពិតរបស់ខ្ញុំនិងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំចំពោះបញ្ហាដែលសំខាន់ចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំចង់ស្វែងយល់ពីរបៀបដែលសង្គមបច្ចុប្បន្នបានដាក់ចេញក៏ដូចជារបៀបដែលខ្ញុំអាចបញ្ចូលទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំទៅក្នុងការសន្ទនា។
កាលពី ៥ ឆ្នាំមុនបងស្រីខ្ញុំនិងខ្ញុំបានបញ្ចុះបញ្ចូលម្តាយរបស់យើងឱ្យចុះឈ្មោះយើងសម្រាប់ថ្នាក់សុន្ទរកថានិងពិភាក្សា។ ហើយឥឡូវនេះក្នុងនាមជាគូប្រជែងក្នុងការជជែកដេញដោលសភាខ្ញុំបានរកឃើញកន្លែងរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាសមាជិកសមាជយុវជនដែលកំពុងជជែកវែកញែកជាមួយបុគ្គលដែលមានគំនិតដូចគ្នាអំពីវិធីដោះស្រាយបញ្ហានយោបាយក្នុងស្រុកនិងអន្តរជាតិរបស់អាមេរិក។ សុន្ទរកថានិងទឡ្ហីករណ៍របស់ខ្ញុំជាច្រើនឆ្នាំមកហើយតែងតែសង្កត់ធ្ងន់លើការការពារតម្រូវការរបស់អ្នកតំណាងរាស្ត្រក្លែងបន្លំរបស់ខ្ញុំដោយការយល់ដឹងថាក្នុងនាមខ្ញុំជាតំណាងឱ្យផលប្រយោជន៍របស់ពួកគេខ្ញុំជាសំឡេងរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំបានយល់តាមរយៈបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំថាត្រូវការទស្សនវិស័យជាច្រើនដើម្បីធ្វើការវិនិច្ឆ័យឱ្យបានទូលំទូលាយ។ ហើយតាមរយៈការបញ្ចូលទស្សនវិស័យនិងសីលធម៌ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំទៅក្នុងការពិភាក្សាផងដែរខ្ញុំបានដឹងថាវឌ្នភាពមិនមែនមកពីទំហំតែមួយសមនឹងដំណោះស្រាយទាំងអស់នោះទេព្រោះវាមិនមានទេ។ ផ្ទុយទៅវិញវាទាមទារឱ្យមានការសម្របសម្រួលការសន្ទនានិងការព្រមព្រៀងគ្នាលើអ្វីដែលត្រូវធ្វើនិងវិធីដោះស្រាយវា។
វាគឺជាគុណតម្លៃទាំងនេះដែលឥឡូវនេះបាននាំខ្ញុំឱ្យយល់ពីសារៈសំខាន់នៃការតស៊ូមតិសម្រាប់សហគមន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកនិងការផ្លាស់ប្តូរឧបសគ្គដែលរារាំងការផ្លាស់ប្តូរនិងការរីកចម្រើនមិនឱ្យកើតឡើង។ ឥឡូវនេះខ្ញុំមានបំណងបន្តនាំមកនូវទស្សនៈនិងយោបល់ថ្មីៗក៏ដូចជាស្វែងយល់ពីមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំជឿថាតាមរយៈការរៀនសូត្រពីគ្នានិងរឿងរ៉ាវផ្សេងៗដែលយើងមានជាមួយយើងយើងនឹងកាន់តែមានសមត្ថភាពក្នុងការយល់ដឹងពីវិធីដោះស្រាយបញ្ហាដែលយើងងប់ងល់នឹងសហគមន៍របស់យើង។