ខ្ញុំជាអ្នកដឹកនាំៈហ្វាទីម៉ារ៉ាម៉ៃហ្ស

ពេលខ្លះខ្ញុំនិយាយលេងសើចថាកូចឡាឡាមិនត្រឹមតែជាពិធីបុណ្យប៉ុណ្ណោះទេ។ ការពិតគឺថាវាជាសហគមន៍រស់រវើកមួយដែលមានឫសគល់នៃក្រុមគ្រួសាររឹងមាំមិនដូចទីក្រុងដែលខ្ញុំបានកើត - ឡាភីឌីដនៅមីឆូវ៉ានមេហ្សូកូ។ ខ្ញុំបានមកដល់សហរដ្ឋអាមេរិកនៅពេលដែលខ្ញុំមានអាយុ ៧ ឆ្នាំហើយបានរស់នៅទីនេះតាំងពីពេលនោះមកនៅក្នុងទីក្រុងមួយដែលមានឈ្មោះថាមេកានៅខាងកើតនៃទីក្រុងខូឆោឡា។ ខ្ញុំដឹងថា“ មេកា” មានសារសំខាន់ជាទីក្រុងអារ៉ាប់។ ប្រហែលជាវាមានឈ្មោះនេះពីព្រោះវាមានទីតាំងនៅវាលខ្សាច់និងកាលបរិច្ឆេទដែលត្រូវបានដាំដុះនៅទីនេះ។ 

នៅវិទ្យាល័យខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេរសម្រាប់ Coachella Uninc ។ កម្មវិធីនេះស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលដំបូងហើយខ្ញុំបានធ្វើការភាគច្រើនលើការរាយការណ៍ព័ត៌មានដែលខ្ញុំពិតជាចូលចិត្ត។ ខ្ញុំមានអ្នកណែនាំម្នាក់ដែលមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងការស្រឡាញ់វិស័យសារព័ត៌មានរបស់ខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងឡើង។ មនុស្សម្នាក់នេះបានទៅរៀនផ្នែកសារព័ត៌មានហើយធ្វើវាដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ បទពិសោធន៍នេះត្រូវបានផ្តល់អំណាចហើយវាបានបើកភ្នែករបស់ខ្ញុំចំពោះលទ្ធភាពនៃការធ្វើវិជ្ជាជីវៈសារព័ត៌មាន។ 

ខ្ញុំបានទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យក្នុងទីក្រុង flagstaff រដ្ឋអារីហ្សូណាដើម្បីសិក្សាផ្នែកសារព័ត៌មានប៉ុន្តែបានត្រលប់មកវិញបន្ទាប់ពីពីរឆ្នាំ។ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមានកំណែសារព័ត៌មានល្អប្រសើរ។ អ្នកណែនាំរបស់ខ្ញុំពិតជាពូកែក្នុងការគាំទ្រក្រុមយុវជនរបស់យើង។ តែពេលខ្ញុំចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យសាស្រ្តាចារ្យរបស់ខ្ញុំទាំងអស់សុទ្ធតែជាមនុស្សស្បែកសចាស់ហើយពួកគេក៏ជាមនុស្សចាស់ដែរ។ សាស្រ្ដាចារ្យទាំងនេះមិនបានបើកចំហរចំពោះមនុស្សដែលខ្ញុំមាននោះទេហើយខ្ញុំមិនអាចទាក់ទងពួកគេតាមរបៀបផ្ទាល់ខ្លួនបានទេ។ ខ្ញុំខកខានមានគំរូដែលមើលទៅដូចខ្ញុំដែលមកពីកន្លែងតែមួយ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមឆ្ងល់ថាតើនេះជាកន្លែងសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនបានឃើញខ្លួនឯងនៅក្នុងបរិយាកាសនេះទេហើយខ្លាចថាដើម្បីទទួលបានជោគជ័យខ្ញុំត្រូវតែធ្វើត្រាប់តាមនរណាម្នាក់ដែលមិនមែនជាខ្ញុំ។  

ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ស្រងាកចិត្តហើយសម្រេចចិត្តត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ មួយសន្ទុះខ្ញុំមិនដឹងថាខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវង្វេងបាត់។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានចុះកម្មសិក្សាដែលធ្វើការលើយុទ្ធនាការនយោបាយសម្រាប់សមាជិកសភាក្នុងតំបន់នៅឆ្នាំ ២០១៦ ដែលជាឆ្នាំសំខាន់មួយសម្រាប់នយោបាយ។ វាត្រូវបានគេបំពេញដើម្បីជាផ្នែកមួយនៃចលនាមួយដែលជាអ្វីដែលសំខាន់ជាងខ្ញុំ។ ទោះយ៉ាងណាវាបានបញ្ចប់ដោយការខកចិត្តនៅពេលដែលលោក Trump ត្រូវបានគេជ្រើសរើសជាប្រធានាធិបតី។ 

ដូចមនុស្សជាច្រើនដែរខ្ញុំមានការធ្លាក់ទឹកចិត្តបន្តិចបន្ទាប់ពីនោះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាចក្ខុវិស័យរបស់ខ្ញុំអំពីពិភពលោកត្រូវបានបង្ខូចទ្រង់ទ្រាយ។ បុរសម្នាក់ដែលស្អប់ការរើសអើងជាតិសាសន៍ត្រូវបានគេបោះឆ្នោតជ្រើសរើសដែលហាក់ដូចជាបង្ហាញការពិតអំពីថាតើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់នៅទូទាំងប្រទេសយល់ថាខ្ញុំជាឡាទីនស្ត្រីជនអន្តោប្រវេសន៍។ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងការហែក្បួនរបស់ស្ត្រីភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការបោះឆ្នោតហើយវាជាការរំimportantកដ៏សំខាន់មួយដែលមិនមែនគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានអារម្មណ៍បែបនេះទេ។ បទពិសោធន៍នេះបានជម្រុញឱ្យខ្ញុំឆ្ពោះទៅរកភាពសកម្មដើម្បីស្វែងរកមធ្យោបាយដើម្បីចូលរួមនៅក្នុងសហគមន៍របស់ខ្ញុំហើយនោះបាននាំខ្ញុំត្រលប់ទៅ Coachella Uninc ។

ការទៅមហាវិទ្យាល័យបានផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវទស្សនៈមួយចំនួនលើសហគមន៍របស់ខ្ញុំ។ ទីក្រុងរបស់ខ្ញុំមានទីតាំងស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ដែលមិនមានការបណ្តុះបណ្តាលនិងមានបញ្ហាបរិស្ថាននិងសុខភាព។ ខ្ញុំបានសរសេរអំពីចំណុចទាំងនេះយ៉ាងទូលំទូលាយនៅក្នុង ការរក្សាទុកសមុទ្រសាល់ថុន។។ អ្នកធ្វើសេចក្តីសម្រេចចិត្តក្នុងមូលដ្ឋាននិងរដ្ឋភាគច្រើនបានផ្តល់ការជួសជុលរយៈពេលខ្លីដែលមិនជិតគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីការពារសុខភាពរបស់ប្រជាជនក្នុងតំបន់ឬបរិស្ថានរបស់យើង។ វាក៏មានការបែងចែកសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងជ្រៅរវាងសហគមន៍នៅជ្រលងភ្នំផងដែរ។ ប្រភពទឹកត្នោតពោពេញទៅដោយស្ប៉ានិងសណ្ឋាគារស្អាតៗ។ នៅពេលដែលអ្នកធ្វើដំណើរទៅទិសខាងកើតស្មៅក្លាយជាមនុស្សដែលមិនសូវមានវិថីធំទូលាយនិងមានផ្លូវថ្នល់ល្អហើយវាមិនមានកន្លែងសម្រាប់ធ្វើដំណើរសាធារណៈទេ។ 

ភាពខុសគ្នាគឺគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ណាស់ប៉ុន្តែនៅពេលអ្នករស់នៅក្នុងវាអ្នកមិនឃើញវាទេវាគ្រាន់តែជាផ្នែកនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែការផ្លាស់ប្តូរទៅបរិយាកាសថ្មីសម្រាប់មហាវិទ្យាល័យគឺជាការបើកភ្នែក។ មហាវិទ្យាល័យដែលខ្ញុំបានចូលរៀនភាគច្រើនជាជនជាតិស្បែកសហើយមានតំបន់អ្នកមានមួយចំនួននៅក្នុងទីក្រុងដែលបង្ហាញពីភាពខុសគ្នាជាមួយសហគមន៍នៅស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនបានធំឡើងជាមួយនឹងការចូលប្រើឧទ្យាននិងទីធ្លាសហគមន៍ឬសូម្បីតែអ្វីដែលសាមញ្ញដូចជាហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធគ្រប់គ្រាន់។ ជាមួយនឹងថ្នាក់អំពីការរើសអើងជាតិសាសន៍និងភាពខុសគ្នាខាងសេដ្ឋកិច្ចសង្គមខ្ញុំបានឃើញខ្លួនឯងថាជាផ្នែកមួយនៃក្រុមដែលមិនត្រូវបានគេកាត់ផ្តាច់។ 

ឥឡូវខ្ញុំចាស់ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចជា Coachella Uninc ។ គឺជាមធ្យោបាយដែលអាចសម្រេចបានសម្រាប់ខ្ញុំក្នុងការធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងសហគមន៍របស់ខ្ញុំដោយបន្លិចបញ្ហាទាំងនេះនិងស្វែងរកវិធីដើម្បីដោះស្រាយ។ ការនិទានរឿងពិតជាមានអានុភាពខ្លាំងណាស់។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកសារព័ត៌មានខ្ញុំជួយអ្នកដទ្រឃើញរឿងរបស់ពួកគ្រ - មិនដូចជារឿងដ្រលកើតឡើងចំពោះពួកគ្រប៉ុន្ត្រជាអ្វីដ្រលមានតម្ល្រ។ អន្តរកម្មដោយខ្លួនវាអាចជាវិធីព្យាបាល - មនុស្សមានអារម្មណ៍ដូច្នេះនៅពេលពួកគេមានឱកាសប្រាប់រឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេទៅនរណាម្នាក់ដែលចង់ស្តាប់ដែលចង់ដឹងចង់ឃើញហើយសួរសំណួរ។ បង្កើតកន្លែងនោះសម្រាប់អ្នកផ្សេងមានអារម្មណ៍ល្អចំពោះខ្ញុំ។

ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំស្គាល់ជ្រលងភ្នំរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំកំពុងពង្រឹងចំណងជាមួយអ្នកដទៃនៅក្នុងសហគមន៍របស់ខ្ញុំតាមរបៀបដែលខ្ញុំមិនអាចធ្វើបានពីមុន។ នៅពេលនរណាម្នាក់ប្រាប់រឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេហើយអ្នកប្រាប់រឿងរបស់អ្នកអ្នកនឹងដឹងថាសាច់រឿងមានភាពស៊ាំ។ អ្នកមិនធ្លាប់ដឹងថារឿងមួយទៀតស្រដៀងនឹងរឿងរបស់អ្នកទេរហូតដល់អ្នកអង្គុយជជែកគ្នា។

តួនាទីបច្ចុប្បន្នរបស់ខ្ញុំជាអ្នកហាត់ការប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម។ ខ្ញុំគ្រប់គ្រងគណនី Instagram សម្រាប់កម្មវិធីពីររបស់យើងគឺ Coachella Uninc និង Mad Que Madre! ខ្ញុំក៏សម្របសម្រួលសម្របសម្រួលរាល់កម្មវិធីយុវជនរបស់យើងផងដែរ។ យើងពិតជាមានក្រុមយុវជនចំនួន ៣០ នាក់ដែលមកចូលរួមការប្រជុំទាំងអស់។ ខ្ញុំមិនបានសរសេរច្រើនដូចអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់មាននោះទេដែលធ្វើឱ្យមានកៅអីខាងក្រោយនៅពេលខ្ញុំធ្វើការផ្តោតលើរឿងរ៉ាវរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំចូលចិត្តមើលឃើញថាយុវជនមានភាពធន់ទ្រាំខ្លាំងណាស់។ ពួកគេដឹងអំពីបញ្ហាតាមរបៀបដែលខ្ញុំមិនមាននៅពេលខ្ញុំមានអាយុពួកគេ។ ពួកគេជាសកម្មជនហើយវាគួរឱ្យរំភើបណាស់ដែលបានឃើញថាមពលនិងភាពរីករាយរបស់ពួកគេសម្រាប់ការនិទានរឿងនិងធ្វើឱ្យមានភាពខុសគ្នា។ 

នៅពេលកម្មសិក្សាត្រូវបានបញ្ចប់នៅខែមករាខ្ញុំគ្រោងនឹងផ្លាស់ទៅញូវយ៉កក្នុងរយៈពេលពីរខែ។ ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរកម្សាន្តទោលនៅទីនោះកាលពីដើមឆ្នាំនេះ - វាជាអ្វីដែលខ្ញុំតែងតែចង់ធ្វើហើយខ្ញុំបានស្រឡាញ់ទីក្រុង។ អ្វីៗនៅទីនោះ! គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា“ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចរកវាឃើញនៅញូវយ៉កទេវាមិនមានទេ” ។ ខ្ញុំមិនដែលស្ថិតនៅក្នុងសេណារីយ៉ូដែលអ្វីៗអាចចូលដំណើរការបានទេដូចជាខ្សែភាពយន្តការបង្ហាញអាហារ។ ខ្ញុំចូលចិត្តទីនេះនៅឯស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំប៉ុន្តែវាតូចហើយខ្វះការចូលទៅកាន់វប្បធម៌និងបទពិសោធន៍ផ្សេងៗគ្នា។ 

ខ្ញុំកំពុងដាក់ពាក្យសុំការងារប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមមួយចំនួនដើម្បីស្វែងរកពេលខ្ញុំនៅទីនោះប៉ុន្តែវាជាបទពិសោធន៍ជីវិត។ វាគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ដូចជាពេលវេលាដ៏ត្រឹមត្រូវ - ប្រសិនបើខ្ញុំមិនធ្វើវាឥឡូវនេះខ្ញុំប្រហែលជាមិនធ្វើវាទេ។ ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំជំពាក់ស្ត្រីដែលមិនមានឱកាស។ ក្នុងកាលៈទេសៈខុសគ្នាខ្ញុំនៅតែស្ថិតក្នុងប្រទេសមេឌា។ វានឹងមានជីវិតខុសគ្នាមិនមែនជាជីវិតដែលខ្ញុំចង់បានទេ។ ខ្ញុំមិនគិតថាបទពិសោធន៍ជីវិតដែលបានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានរឿងកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសម៉ិកស៊ិក - ខ្ញុំប្រហែលជានឹងក្លាយជាមនុស្សខុសគ្នាទាំងស្រុង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានសំណាងណាស់ចំពោះឱកាសដែលខ្ញុំមានព្រោះខ្ញុំងាយនឹងជាប់នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួន។ មានក្មេងស្រីមួយលាននាក់ដែលឆ្លាតដូចខ្ញុំដែលមានក្តីសុបិន្តដូចគ្នាដែលចង់បានរបស់ដូចគ្នាពីជីវិតដូចខ្ញុំដែរតែត្រូវបានគេចាប់ធ្វើជាចំណាប់ខ្មាំងនៅឯព្រំដែន។ ពួកគេមិនសមនឹងទទួលបានទេប៉ុន្តែតាមសំណាងខ្ញុំមានឱកាស។ 

ខ្ញុំគិតអំពីបុព្វបុរសស្រីរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ - តើពួកគេត្រូវលះបង់ច្រើនប៉ុណ្ណាសម្រាប់គ្រួសាររបស់យើង។ នៅពេលខ្លះការលះបង់ស្ទើរតែមើលទៅមិនសំខាន់ចំពោះយេនឌ័ររបស់យើងហើយខ្ញុំបានទទួលផលប្រយោជន៍ដោយផ្ទាល់ពីការលះបង់ទាំងនោះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុសច្រើនណាស់ - តើខ្ញុំជានរណាដែលមានឱកាសទាំងអស់នេះ? វាពិបាកក្នុងការបង្វែរកំហុសនោះហើយប្តេជ្ញាថានឹងរស់នៅក្នុងជីវិតដែលផ្តល់កិត្តិយសដល់វា។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាអ្នកទាំងអស់គ្នាមានឱកាសដូចខ្ញុំដែរហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថាតាមរបៀបតូចមួយនៅថ្ងៃណាមួយខ្ញុំអាចផ្តល់ឱកាសទាំងនោះសម្រាប់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត។